Ik zit aan tafel en mijn blik valt op een vetplantje met lobben als blaadjes. Het is de vorm, de plaats van de lobben die perfect in elkaar passen dat me herinnert aan het Leven en de momenten waar ik doorheen ga. Koesterend, ondersteunend als een familie. Eén grote lob met daarachter iets kleinere en een kleintje er tegenaan.. Van de hoek waaruit ik kijk, lijkt het op een gezin met de vader als top, als leider, als fundering voor het grotere geheel. Ja, dat voelt zacht aan, heel liefdevol ook. Hmm.. diepe zucht. Liefdevolle koestering, zachtaardig Ik loop naar buiten want daar wordt een steenpuincontainer opgeladen met gruis en stenen die achteraan bij mij thuis zijn weggehaald. Toen gisteren ineens zoveel meer ruimte vrij was achteraan mijn huis, voelde dat al heel ruimtelijk aan. Ruimte, vrijheid, space for something new to be. En net toen ik buiten ging, zag ik net de container op de camion gehesen worden en de camion wegrijden.. Het was een perfect moment om effectief nog meer rui